Można je wspominać i wymieniać bez końca. Niektóre urosły już niemal do rangi świętości, inne to takie małe drobiazgi powtarzane z roku na rok. Ot, taka na przykład głupawka przy ubieraniu choinki i owijanie się starymi łańcuchami choinkowymi ;) Są w każdej rodzinie, często towarzyszą nam odkąd pamiętamy i ciepło robi się na sercu na samą ich myśl. A kiedy zakładamy własną rodzinę... próbujemy połączyć te większe i mniejsze zwyczaje wyniesione z obu domów i tworzymy ją na nowo: swoją własną rodzinną tradycję. 

Choć od czterech lat spędzamy Święta w rozjazdach między domem jednych rodziców a drugich i pewnie jeszcze trochę czasu minie zanim stanę przed wyzwaniem zorganizowania wigilii we własnym domu, czasem wybiegam myślami w przyszłość i próbuję sobie wyobrazić jak to może wyglądać u nas za ileś tam lat. I mam przed oczami taki obrazek: bożonarodzeniowy poranek, wszyscy zbiegamy po schodach do salonu, gdzie stoi choinka, a tam leży TO pudełko. Może już podniszczone, może niedomykające się, ale od lat zawierające to samo – przepiękną drewnianą stajenkę z rzeźbionymi figurkami. Widzę dzieci, które z niesłabnącym od lat entuzjazmem wyczekują tej chwili i jedno przez drugie sięgają po figurki i ustawiają je wspólnie na niebieskiej komodzie. 

W te Święta wprowadzamy naszą własną rodzinną tradycję. Niech trwa przez lata i niech na samą myśl o niej zrobi się moim synom ciepło na sercu...

Przyznaję szczerze, że to najpiękniejsza szopka bożonarodzeniowa, jaką w życiu widziałam. Ogromnie urzekło mnie to pudełko i sposób zapakowania figurek... aż brakuje mi słów. Tym bardziej kiedy pomyślę sobie, że faktycznie będzie nam towarzyszyć już od tej pory w każde Święta.