Naprawdę nie wiem dlaczego ci moi chłopcy tacy uparci. Najpierw Kuba, który prawie trzy lata temu wcale nie kwapił się wyjścia na ten świat. Mijały dni, tygodnie, a ja zgodnie z zaleceniami lekarza codziennie zmywałam podłogi (nigdy nie były tak czyste jak wtedy), wchodziłam po dziesiątkach schodów (zdobywałam wieżowce i najwyższą wieżę w mieście) i wybrałam się nawet na forsowny spacer na Kopiec Piłsudskiego (ku zdziwieniu chyba każdego mijanego człowieka). I nic. A teraz nasz Franek postanowił pobić rekord starszego brata i urodzić się w 15 dni po terminie.

Uczą mnie cierpliwości ci moi synkowie. I uczą jak być silną, kiedy pobyt w szpitalu przedłuża się w nieskończoność. Ale teraz jesteśmy już w końcu wszyscy razem w domu. I powiem Wam, że nie możemy się nadziwić jak Kubuś cudownie wszedł w rolę starszego brata: "Idę pogłaskać Flanka", "Mamo teraz ty pogłaskaj Flanka"... Pierwszego dnia po powrocie, kiedy przysypiałam sobie na łóżku, kątem oka zobaczyłam Kubę podchodzącego do kołyski, w której spał Franek i usłyszałam ciche "Flanku, ja Cię kocham".

Nie zdążyłam z tym wpisem na Dzień Mamy, ale myślę, że życzenia z tej okazji nie mogą się przeterminować. Życzę więc każdej z Was - tym, które już są mamami i tym, które nie - żeby mogły doświadczyć w życiu właśnie takich chwil.

Do usłyszenia wkrótce,

Wasza Gu